چکیده ای از کتاب : فراز 1:
قطع ایمان بر اثر گناه قطعی است، اما وصل دوباره ایمان مسلم نیست .
چه بسا انسان عاصی موفق به توبه نشود و آیا کسی می تواند مطمئن باشد که پس از توبه به حالت قبلی اش باز می گردد؟!
در گذشته، عمل را لازمه ایمان دانستم. گفتم که نمی شود عسل باشد و شیرینی نداشته باشد. در اینجا هم می گوییم. آیا می توان تصور کرد گناه باشد و ظلمت که لازمه آن است نباشد و در عین حال نورانیت درونی هم وجود داشته باشد؟! محال است. (به فرض قطع نشدن ایمان هم) باید بگوییم مرتبه ایمان در گناهکار نزول پیدا
نظرات شما عزیزان:
